- حامدی قزوینی (مِ)
گویا قزوینی است، هر قسم شعر میگوید، و چنان بلندپرواز و خودپسند است که امیرخسرو را بزحمت قبول دارد. خدا همه شاعران را از این حال در امان خود نگاه دارد. این بیتها از اوست:
بجلوه ای ز برم آن پری روان گردید
که آب حسرتم اندردهان جان گردید
زمانه داشت مرا کینۀ نهان در دل
چو مبتلای توام دید مهربان گردید.
(مجمعالخواص ص 304)
بجلوه ای ز برم آن پری روان گردید
که آب حسرتم اندردهان جان گردید
زمانه داشت مرا کینۀ نهان در دل
چو مبتلای توام دید مهربان گردید.
(مجمعالخواص ص 304)